Oczy — temat przewodni tego tygodnia w JogaBo
Nasze oczy kształtowały się przez setki tysięcy lat. Nie po to, by patrzeć w ekran, ale by spoglądać w dal — w horyzont, w światło, w ruch. Zostaliśmy stworzeni do patrzenia szeroko, z całego ciała, nie tylko z głowy.
Ludzkie oko — duże, ruchome, wrażliwe na subtelne zmiany światła i cienia — było kiedyś naszym głównym narzędziem orientacji i kontaktu ze światem. Pomagało nam nie tylko widzieć, ale też rozumieć otoczenie: wychwytywać zagrożenia, czytać nastroje, dostrzegać życie.
Dziś patrzymy inaczej.
Długo, nieruchomo, z bardzo bliska.
Przyzwyczajamy oczy do wąskiego pola widzenia.
Widzenie peryferyjne — to, które obejmuje przestrzeń dookoła nas, czujne i miękkie — często zanika. A razem z nim: poczucie bezpieczeństwa, spokoju i kontaktu ze światem.
W tym tygodniu w JogaBo zapraszamy Cię do pracy z oczami. Do rozbudzenia widzenia peryferyjnego — czyli tego, które pozwala nam objąć wzrokiem całe otoczenie, bez skupiania się na jednym punkcie. To widzenie panoramiczne, łagodne, cielesne. Daje ulgę oczom i układowi nerwowemu, pomaga wyjść z trybu napięcia i kontroli.
Możesz poczuć różnicę — nie tylko w oczach, ale w całym ciele. Rozluźniają się barki, oddech się pogłębia, świat przestaje być zbiorem bodźców, a zaczyna być przestrzenią, w której jesteś.
Joga oka — czyli o patrzeniu, które przywraca kontakt
Nie chodzi o „naprawianie wzroku”. Chodzi o przypomnienie sobie, że oczy nie są oddzielone od reszty ciała. Że patrzenie może być pełne obecności. Że świat można zobaczyć inaczej — nie przez ekran czy napięcie, ale przez miękkość, ciekawość i przestrzeń.
Może oczy są jedną z pierwszych dróg, przez które możemy wrócić do siebie?
Do zobaczenia ma macie
Bodzia